मन गुल्मी तिरै

भोलि दसै । नेपालीहरुले आफूभन्दा ठूलाको हातबाट टीका आशीर्वाद थाप्ने दिन । यतिबेला म साउदी अरब दसैको उत्साह खोज्ने निरर्थक प्रयासमा गरिरहेको छु । तन साउदी अबरमा भए पनि मन गाउँघरमै छ । घरिघरी गाउँ सम्झिरहेको छु । घरको यादले निकै सताइरहेको छ । दसैको दिनको रौनकतामा मन झुलिरहेको छ । भुल्न खोज्छु–सकिरहेको छैन, दसैँको रौनकता । सम्हालिन खोज्दा पनि सकिरहेको छ्रैन । किनकिन मन भारी भइरहेको छ । बिगतका दृश्य–परिदृश्यहरु मानसपटलमा चलचित्रको पर्दामा झैं नाँचिरहेका छन् । भोलि टीका को साईत पुर्कोट कोट को मेला गएर फर्किदा रात को ९,१० नै बजि सकेको थियो त्यसै माथी साथी संग रमाईलो गर्दा सुत्न लाई अल्लि अबेर नै भएछ क्यारे" उठने बेला भयो उठ्न को थाह अनै छैन, रात भरी डुल्छ" आमा को यहि आवाज सगै ब्युझिदा बिहान को १०;१६ भै सकेको रहेछ,म उठेर छिटो छिटो तयार भैइ सक्दा उता आमाले सबै तयारी गरि सक्नु भएको रहेछ, हामी तीन भाइ र एउटि दिदी पुर्ब तिर फर्केर लहरै बस्यौं क्रमशः दा,दिदि पछि आमा को हात रातो टीका सङै मेरो निधार मा आई पुग्छ..... एक्कासी मोवाइलको रिङ टोनले झस्काउँछ । मोवाइल हेर्छु छिटोछिटो मोवाइल हेरेको फोन घरबाट आएको रैछ । उठाउँछु, भन्दाभन्दै फोन सम्पर्कबिच्छेद भइसक्छ । सायद् आमाको फोन हो । यहि अनुमान लगाउँछु । घरको छोरा छोरी घरमा नहुँदा खल्लो महसुस भइरहेको हो । मलाई जस्तो घरमा पनि भइरहेको होला । आमा मलाई सम्झिएर बसिरहनुभएको होला । कति रमाइलो होला गाउँघरमा । गाउँका साथीहरु मिलेर दसैको तयारीमा जुटिरहेका होलान् । म कता–कता हराउन पुगेछु । साथी डिउटी जाने तयारी गर्दा घात्राङ्ग घुत्रुङ्ग मधुरो आवाज सङै । नजिकै आएर चिच्याएर बोलाउँदा झल्यास्स हुन्छु घडी ले पनि बिहान को ०५;५५ बजाई सकेछ आर्लाम को टोन सङै निद्रा खुल्छ हतार हतार मा बिस्तारा मिलाई नुहाउने तयारीमा जुट्छु । बाथरुम खाली छैन । पुनःघडी हेर्छु घडिले ०६;०५ पनि वजेको छ घडी का सुई पनि आ आफ्नै रफ्तार मा कुदि नै रहेका थिए । घरमा हुँदो हुँ त, आमा ढोका ढकढकाउन आइपुग्नुहुन्थ्यो यतिबेला । यहाँ कसले ढकढकाओस् ढोका । कसले जानकारी देओस् ढिलो–चाँडोको । यतिबेला घरमा हुँदो हँु त दसैको तयारीमा जुट्नुपथ्र्यो । फगत यहाँ कहाँ पाइयोस् दसैको तयारी गर्न । तर, त्यसो छैन । साउदी अरब को saudi vitrifiy cly pipe कम्पनीको भिल्लाको कोठामा घर सम्झेर बसिरहेको मैले दसैँको तयारी गर्न कहाँ पाउनु । हरेक दिन बिहानै हुने हल्ला आज पनि जारी छ । बिहान सबेरै उठ्यो । हतार हतारमा उठ्यो नुहाउनका लागि लाइनमा बस्यो नास्ता को लागि पनि लाईनमै बस्यो दैनिकी यो भन्दा केही घटबढ छैन । आजभोलि जताततै दसैको चर्चा देख्छु र सुन्छु विभिन्न सञ्चारमाध्यमदेखि लिएर सामाजिक सञ्जालहरुमा पनि । तर, हामी प्रदेसीहरुलाई के को दसँै केको तिहार सधँै उस्तै छ । बिहानै खबुस्स बोक्यो डिउटी हिड्यो सानो गल्ती गरे पनि सुपर्भाईजर कराउँछ । बादविवाद गर्न खोज्यो भने १ हप्ताको ससबेन्ड हालिदिन्छ । घाटा आफैलाई १0 देखि १२ घण्टा उभियर यसरी थाकिएको हुन्छ अनि त्यसैमा दमन सहेर बाँच्नु पर्दा धेरै दुःख लाग्छ । रोक्दा रोक्दै पनि आँशु झर्छ। फेरि सम्झना घरकै आउँछ, आमाले सानो गाली गर्दा पस्केको भात पनि फालेर सुतिन्थ्यो, एकैछिन पछि आमा आएर सम्झाउनु हुन्थ्यो र कहिलै गाली नगर्ने सर्तमा खाना खुवाउनु हुन्थ्यो । तर, यहाँ बिरामी परेर ओछ्यानमा पर्दा पनि पानी तताएर दिने कोही हँुदैन । अरु त अरु छुट्टी पनि पाइदैन । बिरामी भएर मर्नै लागे पनि काम गर्नैपर्छ । मैले गुल्मी छोड्दा २०६९ भदौ को अन्तिम थियो दसै तिहार को चहलपहल बढ्दै थियो । आउँदै गरेका चाडवाड पनि मनाउन नपाएर बिदेश आएँ–थुप्रै सपनाहरु सँगालेर । तर, यहाँ आएपछि सबै उल्टो भएको छ । न त भनेको काम पाइयो, न त दसै नै भयो । हुन त नेपाल छोडेर आएपछि मजस्ता लाखांै नेपालीहरुको यहि बाध्यता छ । अरु समयभन्दा चाडपर्वहरु आउँदा धेरै दुःख लाग्छ । यति धरै नेपाली हरु कार्यरत देस मा चार्द बाड मा एक दिन छुट्टी दिए पनि आ आफनै तरिका ले मनोरञ्जन गरेर त मनाउथे होला हुन त मुस्लिम कठोर देस मा के पो सोच्थ्यो र अचम्म लाग्छ कतिसम्म हेला गर्न सकेको होला प्रदेशमा नेपालीहरुलाई । त्यहि कम्पनीमा जना विभिन्न देस का मुस्लिम हुन्छन् र पनि उनीहरुलाई वर्षमा दुई पटक ५/५ दिन ईद र बक्रैइदको अबसरमा दछुट्टि हुन्छ । तर, त्यही कम्पनी जहाँ सय २ सय सय नेपाली कामदार हुन्छन्, तिनै नेपालीहरुको दसै तिहार जस्ता महान चाडमा १ दिन पनि छुट्टि हँुदैन । आज गाउँघरको धेरै याद आएको छ । मलाई थाहा छ प्रदेशीको दसै यस्तै हो । सधँै बिहान उठ्यो, हतारहतार लाइनमा बसेर नुहायो, नास्ता खायो ड्यूटी गयो, अनि फेरि दिनभरि गाली खायो । साँझ थाकेर कोठा फर्कियो फेरि फेरि त्यही हल्ला, त्यही होस्टेल त्यही कोठा त्यही कम्पनी त्यही काम , त्यही गाली यहाँ यहि हुन्छ हो यहि हो मेरो दसै प्रदेसीको दसै....... मुग्लानी दिपक